Η λαπαροσκοπική
σκωληκοειδεκτομή εφαρμόσθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 και στις αρχές του
‘80
Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη, που
ακολούθησε στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 διέδωσε ευρύτατα τη
μέθοδο αυτή. Η σκωληκοειδεκτομή αποτελεί μία από τις συχνότερα
εκτελούμενες επεμβάσεις στο δυτικό
κόσμο. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι στη Μ.
Βρετανία περίπου 60.000 ανοιχτές σκωληκοειδεκτομές
εκτελούνται κάθε χρόνο. Η
βελτίωση της περιεγχειρητικής φροντίδας με την κατάλληλη προετοιμασία του
ασθενούς και τη σωστή μετεγχειρητική αντιμετώπιση έχουν εξασφαλίσει σχεδόν
μηδενική θνητότητα για την
επέμβαση αυτή.Η εγχειρητική τακτική με μικρή τομή, πολλές
φορές εγκάρσια και με διίνιση των μυών του
κοιλιακού τοιχώματος έχουν σαν
αποτέλεσμα η εγχείρηση να γίνεται καλά ανεκτή από τους ασθενείς.
Παρόλα αυτά η
νοσηρότητα της επέμβασης στην ανοιχτή σκωληκοειδεκτομή παραμένει ένα πρόβλημα,
αφού η διαπύηση του εγχειρητικού τραύματος παρατηρείται σε ποσοστό 10%, έστω
και αν η σκωληκοειδής
δεν παρουσιάζει σημεία φλεγμονής και οι μετεγχειρητικές
συμφύσεις σε ποσοστά υψηλά μέχρι 63%. Και εδώ
η λαπαροσκοπική τεχνική καλείται
να προσφέρει τα πλεονεκτήματά της. Το χαμηλότερο δε ποσοστό
διαπυήσεων σε σχέση
με τη κλασσική μέθοδο αποδίδεται στην αφαίρεση της σκωληκοειδούς, διά του trocar
ή και μέσα σε
ειδικό πλαστικό σάκκο, γεγονός που δεν επιτρέπει
την επαφή των κοιλιακών τοιχωμάτων με
τη φλεγμαίνουσα απόφυση.
Συμπερασματικά η εκτέλεση
σκωληκοειδεκτομής λαπαροσκοπικά γενικώς πλεονεκτεί έναντι της ανοικτής
μεθόδου.
Εκεί όμως που τα πλεονεκτήματα, που παρουσιάζονται, είναι αναμφισβήτητα και η
λαπαροσκοπική
τεχνική αποτελεί τη μέθοδο εκλογής είναι στις περιπτώσεις παχυσάρκων ασθενών καθώς επίσης και στην
ύπαρξη διαγνωστικών αμφιβολιών όπως
συχνά συμβαίνει σε ηλικιωμένους ασθενείς, σε ασθενείς που
νοσηλεύονται σε ΜΕΘ αλλά και σε γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας.
